MELCHISEDEK – król Salemu i kapłan Boga Najwyższego

Opisane w czternastym rozdziale Genesis (wersety 18-20) spotkanie Abrama z Melchisedekiem, ma szczególną wymowę, rangę i znaczenie, jako że ci dwaj – pozostający w tak bliskim i bezpośrednim kontakcie ze Stwórcą – mężowie, mogli się spotkać (i prawdopodobnie spotkali się nie tylko ten jeden raz!), by rozmawiać o Bożym działaniu oraz dzielić się błogosławieństwem i darami, które Wszechmogący wylał na nich obficie!

.

Kim był najwyższy kapłan?

„A jeżeli ktoś popełni grzech, przekraczając bezwiednie którekolwiek z przykazań Pańskich, których przekraczać nie wolno, i ściągnie na siebie winę, podlega karze za grzech. To przywiedzie z trzody na ofiarę pokutną barana bez skazy według twojego oszacowania, a kapłan dokona jego oczyszczenia za uchybienie, którego się nagość nieświadomie dopuścił, i będzie mu odpuszczone. Jest to ofiara pokutna za winę, za winę, której się dopuścił” (por. 3 Mjż 5,17-19).

Z kolei w okresie Nowego Przymierza (od Golgoty aż do końca Czasu Łaski, czyli do powtórnego Przyjścia Pana Jezusa Chrystusa), jedynym NAJWYŻSZYM KAPŁANEM i zarazem OFIARĄ za grzechy ludu Bożego, stał się Pan Jezus Chrystus. Tylko On poprzez Swoją śmierć na Golgocie zgładził UZNANE i WYZNANE grzechy ludu Bożego. I to w Jego imieniu i na mocy Jego przelanej na krzyżu krwi, Bóg Ojciec dokonuje całkowitego oczyszczenia z grzechów:

• „„Dzieci moje, to wam piszę, abyście nie grzeszyli. A jeśliby kto zgrzeszył mamy orędownika u Ojca, Jezusa Chrystusa, który jest sprawiedliwy. On ci jest ubłaganiem za grzechy nasze, a nie tylko za nasze, lecz i za grzechy całego świata” (1 Jana 2,1.2).

Nasz Zbawiciel jest Najwyższym Kapłanem według Porządku Melchisedeka (czyt. Hbr 7,1-17). Konsekwentnie do tego, w Nowym Przymierzu funkcjonuje też zasada powszechnego kapłaństwa nowonarodzonych dzieci Bożych. Dlatego nowotestamentowe pisma mówią:

• „A mesjanistyczne proroctwo Izajasza w ostatnim rozdziale jego księgi zapowiada:

  • „

    Kim był Melchisedek, i co było istotą jego kapłaństwa?

    Siódmy rozdział Listu do Hebrajczyków, który bezpośrednio nawiązuje na tę postać i omawia szczegóły historycznego spotkania Melchisedeka z Abramem, nie tylko potwierdza informacje zapisane w 14. rozdziale księgi Rodzaju, ale ponadto jednoznacznie wywodzi, iż sprawowana przez Melchisedeka posługa kapłańska, z natury rzeczy od początku była nadrzędna wobec kapłaństwa lewickiego, czego ostatecznym dowodem jest fakt, że JEDNORODZONY SYN BOGA, PAN JEZUS CHRYSTUS JEST NAJWYŻSZYM KAPŁANEM WEDŁUG PORZĄDKU MELCHISEDEKA!

    A staje się to tym bardziej oczywiste, gdy – analizując tamtą starożytną historię – zwracamy uwagę na jej głębszy, mesjański sens.

    Bo wszak Melchizedek, król Salemu – to ”król sprawiedliwości”, „król pokoju” (por. Hbr 7,2), i „kapłan Boga Najwyższego”, zapowiadający Mesjasza i Jego uniwersalne, wieczne kapłaństwo. Także „chleb i wino”, które wyniósł przed Abrama (Abrahama) – cielesnego ojca Izraelitów i duchowego ojca wszystkich, którzy wierzą (Rz 4,16.17) – to zapowiedź Pana Jezusa Chrystusa, który nas zbawił przez własne CIAŁO i KREW, a ich symbolem jest właśnie CHLEB i WINO, przyjmowane podczas Wieczerzy Pańskiej!

    „Był to Szem, syn Noacha”!

  Opinia Raszi’ego, że „Malki Cedek, król Salemu” (Melchisedek), to Szem” – jest godna uwagi:

  • Godnym podkreślenia jest także istotny fakt, że urodzony w 622 roku od Stworzenia Henoch, przez znakomitą większość swego życia (został zabrany do Pana w roku 987), miał możliwość i przywilej słuchać opowieści Pra-Ojca ADAMA o Początkach Dziejów (zanim Adam zmarł w 930 roku). Wiele wskazuje na to, że właśnie z jego ust Henoch poznał i nauczył się poprawnie rozumieć Protoewangelię)!

    Te, i wiele innych informacji, doznań i wartości gromadził Sem w swym umyśle i sercu, a znając historię Upadku Pra-Rodziców oraz zawartą w Protoewangelii obietnicę o mającym się narodzić „Potomku niewiasty” wydedukował i uwierzył (albo przekazano mu to w drodze specjalnego objawienia), że „POTOMKIEM” tym będzie posłany na Ziemię jednorodzony Syn Boga, Pan Jezus Chrystus, który zbawi wierzących przez Ofiarę z własnego CIAŁA i KRWI, którą wyobrażają CHLEB i WINO, które w swoim czasie On sam podał Apostołom podczas Ostatniej Wieczerzy (Mt 26,26-29).

    W tym kontekście słowa Genesis 14,18 („Melchisedek zaś, król Salemu wyniósł CHLEB i WINO. A był on kapłanem Boga Najwyższego”), są po prostu informacją o tym, że w czasie spotkania z patriarchą Abramem, Melchisedek przekazał mu prawdę o zbawieniu w Ciele i Krwi Pana Jezusa Chrystusa!

    Jest to naturalny i oczywisty, a zarazem prosty wniosek, który nie tylko uwzględnia podstawowe realia Bożego Planu Zbawienia na Golgocie, ale też pozwala zrozumieć starożytne fakty historyczne, oraz rozwój biblijnej nauki o zbawieniu ludzkości.

    Łatwo sobie wyobrazić, jak wielkie wrażenie wywarła na Abrahamie.

    A oto teraz, gdy dowiadywał się o zbawieniu dzięki Ofierze jednorodzonego Syna Bożego, odkrywał, że Najwyższy Bóg jest pełnym miłości Ojcem!

    To nowe, pogłębione Odkrycie, inicjujące nową Relację i wprowadzające do nowej Rzeczywistości!

    To takie Okrycie Najwyższego Boga i Jego jednorodzonego Syna miał na myśli, i do niego dążył Agur, syn Jake z Massy, jak czytamy w Księdze Przypowieści:

    • „Słowa Agura, syna Jake z Massy. Móż ten mówi:

    Mozoliłem się nad sprawą Bożą. Mozoliłem się nad sprawą Bożą i uległem.

    Zaiste, jestem najgłupszy z ludzi i nie mam ludzkiego rozumu,

    Nie uczyłem się mądrości i nie mam wiedzy o Najświętszym.

    Kto wstąpił na niebiosa i zstąpił?

    Kto zebrał wiatr w swoje dłonie?

    Kto owinął wody płaszczem?

    Kto stworzył wszystkie krańce Ziemi?

    Podczas rozmowy z Melchisedekiem, Abram (Abraham) posiadł wiedzę o zbawieniu w Chrystusie. Ale nie tylko to, jako że od tej chwili odczuł silne pragnienie, by dowiedzieć się czegoś więcej o Tym, który Swoim Ciałem i Krwią nas odkupił i zbawił! Co więcej, Abraham prosił, by mógł „oglądać dzień Jezusa”, a prośba patriarchy – co poświadcza sam Zbawiciel – został spełniona:

    • „Abraham, ojciec wasz, cieszył się, że miał oglądać mój dzień, i oglądał, i radował się” (Jan 8,56).

    Do jakich wniosków nawiązał w tej wypowiedzi Zbawiciel?

    Niewątpliwie, przekazana Abramowi przez Melchisedeka prawda, o miłości Bożej, objawionej w Piśmie Świętym i okazana w Osobie i Ofierze jednorodzonego Syna Bożego (Jan 3,16), była dla praojca Abrahama wielkim przeżyciem, as zarazem źródłem ogromnej radości i wdzięczności wobec Przedwiecznego i Jego jednorodzonego Syna!

    Radość ta spotęgował się w momencie, gdy patriarcha otrzymał zapewnienie, iż będzie „oglądał dzień Jezusa” – a jeszcze bardziej radował się, kiedy to nastąpiło!

    • Wypowiadając się w tej sprawie, komentujący proponują kilka opcji, z których jedna, późnożydowska zakłada, że „Pan Bóg pokazał Abrahamowi za życia na ziemi (Rdz 15,9n n), czasy mesjsńskie” (Ewangelia wg Jana, Biblia Poznańska, t. IV, komentarz do Jan 8,56, str. 250). Ktoż inny zasugerował, że doświadczenie Abrahama było w pewien sposób podobne do przeżycia ap. Pawła, który o tym przeżyciu napisał: „Czy to w ciele było, nie wiem, czy poza ciałem, nie wiem, Bóg wie” (2 Kor 1,1-4).

      O szczególnym uprzywilejowaniu Abrahama, Pismo Święte świadczy teżź na kilku innych miejscach podkreślając, że Najwyższy oficjalnie uznał patriarchę za Swego „Przyjaciela”, ogłosił ten fakt Swemu ludowi, i zgodnie z tym traktował Abrahama:

      • „„„I wypełniło się Pismo, które mówi: I uwierzył Abraham Bogu i poczytane mu to zostało ku usprawiedliwieniu, i NAZWANY ZOSTAŁ PRZYJACIELEM BOGA” (Jak 2,23).

      „„O wartości przyjaźni mówił też Pan Jezus Chrystus. Apostoł Jan zapamiętał jego notował W piętnastym rozdziale ewangelii wg Jana czytamy:

      • „Relacja Jezusa Chrystusa z uczniami była nie tylko relacją miłości, ale także relacją przyjaźni! Rodzice z natury kochają swoje dzieci, ale Pan Jezus w Swej wypowiedzi podkreślił tę ważną prawdę stwierdził, że przyjaciele dzielą się wszystkim i nie mają przed sobą tajemnic.

        Abrahama, który prowadząc Izaaka na gorę Moria, w jakimś momencie usłyszał słowa swego ukochanego syna: „Ojcze mój, oto ogień i drwa, a gdzie jest jagnię na całopalenie?” (1 Mjż 22,7)!~

      – OTO DWAJ OJCOWIE, KTÓRZY PODZIELILI SWÓJ BÓL I CIERPIENIE!

      SK