„Siedemdziesiąt tygodni wyznaczono twojemu ludowi i twojemu miastu świętemu, aż dopełni się zbrodnia, przypieczętowany będzie grzech i zmazana wina, i przywrócona będzie wieczna sprawiedliwość, i potwierdzi się widzenie i prorok, i Najświętsze będzie namaszczone” (w. 24).

Rodzą się pytania:

Jak długi to okres, i kiedy się rozpoczął?
Jakie historyczne wydarzenia zostały tu przepowiedziane?
Co miało się wtedy wydarzyć w Izraelu?
Czy ma to jakikolwiek związek z naszymi czasami?

Na każde z tych czterech pytań, uważny Czytelnik znajdzie prostą odpowiedź analizując cały dwuczęściowy artykuł, jaki zamieszczam poniżej.

Odpowiedź wyrażę w dwóch stwierdzeniach:

Stwierdzenie pierwsze: Wskazany fragment księgi Daniela (9,24-27), nie ma żadnego bezpośredniego związku z naszymi dniami, jako że wskazane w nim OSOBY i zapowiedziane WYDARZENIA, obejmują okres ostatnich czterech stuleci przed narodzeniem Jezusa Chrystusa, sięgając połowy pierwszego stulecia nowej ery.

Stwierdzenie drugie: Istnieje pewien specyficzny związek proroczego okresu „siedemdziesięciu tygodni” z naszymi dniami – ale jest to związek wyimaginowany, zrodzony w umysłach ludzi, którzy chcąc zrealizować zlecone przez papiestwo zadanie – nie cofnęli się przed nadużyciem i manipulacją!

O jaką manipulację chodzi?

„człowiekiem niegodziwości, synem zatracenia. Przeciwnikiem, który wynosi się ponad wszystko, co się zwie Bogiem lub jest przedmiotem boskiej czci, a nawet zasiądzie w świątyni Bożej, podając się za Boga”), a w Apokalipsie 13,14-17 „posągiem zwierzęcia” [albo w innych przekładach Pisma – „obrazem bestii”]).

Ze wskazanych powyżej, odczytywanych w kontekście wersetów Pisma Świętego (czytaj także: 1 Jana 2,18-22) wynika, że antychrystem nie jest pojedynczy człowiek, ale jest nim system religijny. Jak zauważa Jonatan Dunkel, który tej sprawie poświęcił wiele uwagi:

Jak pisze dalej cytowany powyżej autor (por. dz.cyt., str. 38-41), dzięki licznym, dokonywanym przez reformatorów przekładom Pisma Świętego na języki narodowe, nastąpił wzrost świadomości religijnej oraz wiedzy biblijnej, który z jednej strony przyczyniał się do (1) ożywienia życia religijnego i większej znajomości proroctw, z drugiej zaś (2) demaskował błędy i odstępstwo rzymskiego katolicyzmu. W tej sytuacji identyfikowanie rzymskokatolicyzmu z objawionym w Biblii Antychrystem, było nie tylko niewygodne, ale i śmiertelnie groźne dla autorytetu i polityki, a nawet wręcz istnienia tej instytucji.

Nic dziwnego, że aby ratować swój status, papiestwo, które z okresu XVI-wiecznej Reformacji wyszło mocno osłabione, szukało alternatywnej wykładni proroctw.:

Zadanie to – jak dowodzi historia, zlecono dwom wybitnym jezuickim doktorom teologii:

Z kolei proroctwa Objawienia św. Jana, L. Aleazar odniósł do czasów ap. Jana (czyli do pierwszego stulecia po Chrystusie).

Rozprawę Rivery, która (co zrozumiałe) zyskała duże uznanie w kręgach kontrreformacyjnych, rozesłano do wielu europejskich uczelni, ale – wbrew nadziejom papiestwa – nie spotkała się z zainteresowaniem Reformatorów, którzy od razu zorientowali się, że jej prawdziwym celem jest próba obalenia interpretacji proroctw o Antychryście, zorientowanych na papiestwo.

Cytowany na wstępie niniejszego artykułu – fragment proroctwa Daniela 9,24-27 – jest mocno osadzony w historii świata i dziejach narodu wybranego – Izraela. Skupia on uwagę na najważniejszym momencie dziejowym, kiedy to Najwyższy posłał na Ziemię Swego jednorodzonego Syna, by poprzez Niego odkupić ludzkość i ogłosić Ewangelię Zbawienia – najpierw Żydom, a następnie całemu światu, jak napisano:

„ (Iz 49,5.6 BT).

Po tych wstępnych informacjach, chcę obecnie na tle historii świata, przedstawić dzieje starotestamentowego wybranego Narodu Wybranego – IZRAELA.

SMUTNA HISTORIA NARODU WYBRANEGO

Gdybyśmy mieli dokonać podziału historii ludzkości na okresy, przyjmując za kryterium odmienny dla poszczególnych okresów sposób działania Bożego, to podział taki mógłby wyglądać następująco:

1. Epoka Patriarchalna.

Rozciągała się ona od Stworzenia do Potopu i dalej aż do Mojżesza, który wyprowadził naród Izraelski z Egiptu – czyli na przestrzeni prawie dwóch i pół tysiąca lat.

2. Czas wybranego narodu – Izraela.

Ten okres zamknął się między dwoma głównymi wydarzeniami: wyjściem Izraelitów z Egiptu, a założeniem Kościoła, i trwał około półtora tysiąca lat.

3. Wiek Ewangelii.

To ostatni okres, zwany też Czasem Łaski albo Wiekiem Kościoła, który trwa już prawie dwa tysiące lat, i zamknie ostatecznie doczesną historię ludzkości na planecie Ziemia („I będzie głoszona ta ewangelia o Królestwie po całej ziemi na świadectwo wszystkim narodom, i wtedy nadejdzie koniec” – Mt 24,14).

Dokonany podział, poza funkcją czysto informacyjną, wskazuje na jedną ważną prawdę. Tę mianowicie, że OKRE\S IZRAELA był jednym z trzech głównych okresów. Miał on swój początek, ale miał też swój koniec. Bóg bardzo wyróżnił i obficie obdarował naród izraelski, włączając go w realizację Swych zbawiennych planów, ale gdy Żydzi w swej masie zawiedli Boże oczekiwania, zostali pozbawieni specjalnych przywilejów i zrównani w prawach i obowiązkach z pozostałymi narodami zamieszkującymi świat (Gal 3,28.29).

Patrząc na historię Wybranego Narodu, trudno się otrząsnąć z przygnębienia. Bo jest to historia znaczona chwilami wspaniałych wzlotów, a zarazem długimi okresami wielkiego odstępstwa od Boga i Jego Prawa. I jak za dni Mojżesza, niewiele brakło aby Pan w ogóle wytracił Izraelitów (por. 2 Mjż 32,9-14.30-35), tak również w późniejszej historii po wielekroć zdawać się mogło, że Pan Bóg odrzucił i zapomniał Swój lud, eliminując go ze swych planów i skazując na niebyt (por. okres Sędziów, niewola babilońska).

(Rz 3,2), do nich należy „synostwo i chwała, i przymierza i nadanie zakonu, i służba Boża i obietnice”, do nich „należą ojcowie, z których pochodzi Chrystus według ciała” (Rz 9,4.5). – Owszem, dzień odrzucenia zbliżał się nieubłaganie.

Dramatyczną historię tego niewdzięcznego narodu dokładnie ilustruje jedna z przypowieści Jezusa Chrystusa – przypowieść o „dzierżawcach winnicy”(Mt 21,33-44). – Jednak dopiero zabicie Syna miało na nich ściągnąć gniew Boga, który zniszczył ich stolicę, odebrał od nich Królestwo i dał je narodowi wydającemu dobre owoce (por. Łk 21,20-24).

OSTATNI CZAS SZCZEGÓLNEJ ŁASKI DLA IZRAELA

Proroctwo o „siedemdziesięciu tygodniach” zostało dane prorokowi Danielowi w czasie niewoli babilońskiej, w której Izraelici znaleźli się w wyniku totalnego odstępstwa od Bożych zasad.

Już w VIII wieku przed Chrystusem (r. 721 pne.) Dziesięć Pokoleń (Królestwo Izraela) znalazło się w niewoli asyryjskiej, a nieco ponad sto lat później, Babilończycy popędzili w niewolę obywateli Królestwa Judy! Była to katastrofa! Ziemia izraelska stała się pustkowiem, świątynia legła w gruzach, a naród został deportowany do odległych krain i rozproszony na ogromnym obszarze od Babilonii i Medii aż po rzekę Indus, omywającą subkontynent indyjski!
Kiedy zmieniło się władztwo nad światem, i po dumnej Babilonii rządy przejęli Medo-Persowie (r. 538 przed Chr.), a Izraelici wciąż jeszcze przebywali z dala od swojej ojczystej ziemi, prorok Daniel zwrócił się do Boga z błagalną modlitwą, prosząc Go o powrót Żydów do Ziemi Obiecanej.

Odpowiedzią na modlitwę proroka było przybycie archanioła Gabriela, który zapoznał Daniela z dziejami wybranego narodu na przestrzeni najbliższych kilkuset lat, aż do dni Mesjasza.

Ze słów Gabriela wynikało, że:

na jej zgliszczach panoszyć się będą obrzydliwe symbole pogańskiego kultu, i w wojnie tej dokona się „postanowione spustoszenie”!

„siedemdziesięciu tygodniach”.

Podział okresu „siedemdziesięciu tygodni”

a. Jak długi to okres?

ostatni czas, jaki Bóg wyznaczył dla Izraela przed przyjściem Mesjasza, zanim naród ten utracił przywileje jedynego wybranego narodu, i został zrównany pod względem praw i obowiązków z wszystkimi narodami ziemi (Gal 3,26-29).

b. Gdzie go umiejscowić?

od wyjścia słowa o przywróceniu i zbudowaniu Jeruzalemu” – BG).

trzeci wydał Artakserkses w roku 457 (Ezdr 7,7.811-26). Dwa pierwsze dekrety dotyczyły odbudowy świątyni, natomiast trzeci nadawał Żydom pełną autonomię polityczną, i pełne prawo odbudowy państwowości Izraela. – Ten właśnie dekret najpełniej odpowiada proroczej zapowiedzi z Dan 9,24-27.

„(w. 25 BG).

zostało „namaszczone” (Dan 9,24).

„OSTATNI TYDZIEŃ”

W Dan 9,24-27 szczególna uwaga została zwrócona na „ostatni tydzień”, a więc „tydzień siedemdziesiąty”, i na niezwykle ważne wydarzenia, jakie miały się w nim rozegrać.

Zgodnie ze słowami Gabriela (w. 27) Mesjasz:

„„„
„(JW).

W wersecie 27. proroctwo koncentruje się na dziele Mesjasza, zauważając dwa zakresy Jego działalności:

2. wypełnienie i ustanie starotestamentowych, symbolicznych ustanowień – przede wszystkim ofiar składanych w świątyni.

„Uszanują syna mego” (w. 37).

Zniesienie tych ofiar, i w ogóle całego systemu ofiarniczego, było naturalną konsekwencją Jego śmierci. Bo świątynia, jej kapłani i cały system ofiarniczy były tylko symbolem i zapowiedzią osoby i dzieła Mesjasza. Wprawdzie doraźnie oczyszczały one Izraelitów od winy (por. 3 Mjż 5,17-19), jednak nie miały mocy gładzenia grzechu: „Jest bowiem rzeczą niemożliwą, aby krew wołów i kozłów mogła gładzić grzechy” (Hbr 10,4)!
ofiary po prostu ustały, gdyż po Jego śmierci przestały mieć jakiekolwiek znaczenie dla zbawienia wierzących.

„Lud księcia, który wkroczy”

Powróćmy raz jeszcze do przypowieści Pana Jezusa Chrystusa o „dzierżawcach winnicy” (Mt 21,33-43), gdzie zostały przedstawione straszne dla Izraela konsekwencje odrzucenia Mesjasza:

„Ta sama rzeczywistość w proroctwie Daniela została wyrażona w słowach:
- „„a przez wojsko obrzydliwe pustoszyciel przyjdzie” (BG).
Kiedy się to spełniło?
- Zapowiedziany przez proroka Daniela „lud księcia, który wkroczy”, to oczywiście legiony rzymskie dowodzone przez syna cesarza Wespazjana, Tytusa, które roku w 70. po Chr. zdobyły Jerozolimę, splądrowały i spaliły świątynię, tak, że nie pozostał z niej „kamień na kamieniu” (por. Mt 24,1.2)! Zapowiedzianą w proroctwie (Dan 9,27) „ohydą spustoszenia” były „święte” (w istocie bałwochwalcze!) bojowe orły rzymskie, co uwypukla przekład BG: „przez wojsko obrzydliwe pustoszyciel przyjdzie”.
Powinnością komentatora wszelkich zdarzeń i faktów, jest wniknięcie w istotę postaci czy rzeczy i poznanie jej , by poznać ją w stopniu pozwalającym na zgodne z realiami, obiektywne i sumienne opisanie. Fragment proroctwa Daniela 9,24-27

Pracując nad zaprezentowanym powyżej komentarzem do proroctwa z księgi Daniela 9,24-27 o „siedemdziesięciu tygodniach”, chciałem moim Czytelnikom przybliżyć rzeczywistość Czasu Przełomu, który dokonał się w historii świata za dni ziemskiej misji Pana Jezusa Chrystusa, kiedy to ziemska – obrazowa i symboliczna, pieczętowana krwią ofiarnych zwierząt, a więc niedoskonała rzeczywistość Starego Przymierza – ustąpiła miejsca Nowej, Duchowej Rzeczywistości, pieczętowanej Krwią Niewinnego „Baranka Bożego, który zgładził grzech świata”!

(c.d.n.)

„TYDZIEŃ” przesunięty o dwa tysiące lat? (cz.1)