(1 Tym 2,4). Heroldami radosnej wieści o zbawieniu Jezusa Chrystusa uczynił swych uczniów (Mt 28,19.20), zapowiadając zarazem, że Ewangelia o Królestwie zwiastowana będzie po całym świecie, na świadectwo wszystkim ludziom (Mt 24,14).

W omawianym przez nas fragmencie proroctwa Izajaszowego, pięknym obrazowym językiem opowiedziano o wpływie Ewangelii na ludzi i zmianach, jakie w ich sercach i postępowaniu nastąpiły skutkiem jej przyjęcia.

Zanim jednak przejdziemy do omawiania szczegółów, słów kilka o występującej w Biblii symbolice:

1. O symbolach ogólnie

(Rodz 49,9.14.16.17.27).

Podobnych przykładów można przytaczać wiele. Niektóre z nich jeszcze powołamy.

Dotyczy to także innych symboli: kwas, który w ujęciu ap. Pawła (1 Kor 5,6-8) oznacza grzech, w ujęciu Jezusa Chrystusa (Mt 13,33) określa dynamiczną moc – Moc Ducha Świętego (por. Łk 24,49), dzięki której rozrasta się Królestwo Boże.

Nietrudno zauważyć, że lew obrazuje zarówno dobrego, jak i złego człowieka. Jednak dzięki bliższemu opisowi każdej z tych postaci, nabieramy sympatii do pierwszej z nich, zaś do drugiej odwracamy się ze zgrozą.

2. Symbole w proroctwach

(Obj 17,15), rozumiemy, że prorokowi ukazano w widzeniu obraz polityczny świata od jego (Daniela) czasów, aż po kres dziejów. Prorok zobaczył powstanie i upadek potęg światowych, a także zakres i charakter ich władztwa.

Każda z tych potęg była symbolizowana przez inne zwierzę:

• „ – por. Ps 137).

• „„Bestia straszna i sroga” –to obraz kolejnej potęgi, Rzymu Pogańskiego, najtrwalszej z przedstawionych potęg (161 przed Chrystusem do 476 po Chrystusie. (6)

„Bestią straszną i srogą”, której odpowiednika prorok Daniel nie znalazł w świecie zwierząt, a która symbolizuje Rzym pogański, może być chimera – dziwoląg o postaci lwa, potężnych, jakby niedźwiedzich łapach, uzbrojonych w ogromne pazury, z grzbietu której wyrasta paszcza dwurożnego kozła, zaś ogon jest wężem (np. „Chimera z Arezzo”). Na uwagę zasługuje także fakt istnienia innego, znanego symbolu Rzymu – wilczycy („Wilczyca kapitolińska”), która – według legendy – w grocie Luperkal na zboczach Palatynu wykarmiła legendarnych założycieli Rzymu, Romulusa i Remusa.

– Chimera lub wilk.

3. Stan zgody i pokoju w świecie zwierzęcym wg Iz r. 11

W Iz 11,6.7 występuje znamienne zestawienie par zwierząt:

• (b) zwierzęta czyste – zwierzęta nieczyste.

  • w Ef 2,19), odrzuconym przez Jahwe w swoim czasie, skazanym na niewolę (por. Jer 12,7-10).

  • . Te właśnie państwa i narody zaznaczyły się w historii ludu Bożego, Izraela, kładąc się częstokroć ciężkim brzemieniem na losach Żydów!

    Dla proroka żyjącego i działającego w VIII w. przed Chrystusem perspektywa taka była czymś równie wspaniałym co nieosiągalnym (oczywiście pod warunkiem, że rozumiał on proroctwo, które przekazywał – co dla wielu jest rzeczą wątpliwą).

    Stan wrogości, istniejący pomiędzy Żydami a narodami pogańskimi, przetrwał wieki. Również w czasach Jezusa Chrystusa i apostołów stosunki były napięte i wrogie. Częste napady i okupacja ze strony narodów ościennych, wojny, jakie z nimi prowadził Izrael, systematycznie pogłębiały istniejące podziały. Jedni drugich lekceważyli i pogardzali sobą nawzajem. Prawowierny Żyd nie wchodził w żaden bliski kontakt z poganinem – było wykluczone, aby przyjął go pod swój dach jako gościa, albo żeby był jego gościem.

    Nieco inaczej traktowali Żydzi tych z pogan, którzy zbliżali się do judaizmu porzucając swych bogów, wierzenia i obyczaje. Jednym z takich ludzi był prawdopodobnie setnik, który prosił Jezusa o uzdrowienie swego sługi (Łk 7,1-10), a na pewno również minister skarbu królowej Kandaki, którego ochrzcił Filip (por. DzAp 8,27-28).

    W istniejący stan wrogości wkracza Jezus Chrystus, Zbawiciel świata, przyjaciel celników i grzeszników – On, Jego Ofiara i Ewangelia, mają zmienić wszystko!

    (Ef 2,11-22)

    (c.d.n.)