Rozdział II

 

 

 

Rozdział II

 

Regularne studium – odwiedza nas <Daniel>…

 

Jestem dumny z moich rodziców i jestem im wdzięczny, że w kwestii Pisma Świętego i zawartej w nim zbawiennej nauki chrześcijańskiej, zajęli tak dojrzałe stanowisko! Ich szczere i uczciwe podejście oraz odwaga, by w środowisku rdzennie katolickim przyznać się do swoich wątpliwości i poszukiwań, mimo początkowych trudności i afrontów, ostatecznie jednak zjednały im szacunek nie tylko u Świadków – co w końcu byłoby zrozumiałe – ale także u życzliwych nam katolików, a nawet u proboszcza parafii w Choczni, do której należeliśmy.

Ten, poczciwy skądinąd człowiek, mimo iż był i pozostał funkcjonariuszem swego Kościoła, miał jednak w sobie dość odwagi i determinacji, by kilka razy odwiedzić rodziców i prowadzić z nimi długie rozmowy. Kiedyś, w czasie odwiedzin „po kolędzie”, w sąsiednim domu przez trzy godziny czekano na niego z obiadem; ludzie zachodzili w głowę, „co też on tyle czasu robi u tych odmieńców?…”. Podczas jednej z takich wizyt, gdy bezskutecznie usiłował wyperswadować rodzicom ich konsekwentne trzymanie się Pisma Świętego, powiedział coś, co ich do tego tym bardziej zachęciło:

– Proszę państwa, nie wiem, czy powinniśmy się tak wczytywać w Pismo… Bo na przykład 17. i 18. rozdział Apokalipsy, zdaje się wyraźnie wskazywać na nasz katolicki Kościół… Gdybym w to uwierzył, to bym chyba oszalał!…

 

Słowa proboszcza nie przestraszyły rodziców, ale raczej zmobilizowały. Nie zniechęcili się także tym, że bliżsi i dalsi sąsiedzi zaczęli się od nas nieco dystansować, nawet w zwykłych, codziennych kontaktach. Ze strony niektórych padały czasami złe słowa i docinki; powoli „dorobiliśmy się” opinii „kociarzy”!

Ale wtedy byliśmy już uczestnikami studium, które z mamą i ze mną prowadził „brat Daniel” (starsze rodzeństwo przebywało wtedy poza domem – jedni jeszcze się uczyli, a inni już pracowali – w domu była mama i ja, a tato przyjeżdżał do domu dopiero w sobotę po południu. On także żywo się interesował studium i nadrabiał zaległości, w czym pomagał pan Wądolny, który wtedy dość często był w niedzielę naszym gościem.) Raz w tygodniu przez dwie godziny zasiadaliśmy przy stole, na którym była Biblia (Świadkowie załatwili nam całe Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu – Biblię Gdańską wydaną przez Brytyjskie i Zagraniczne Towarzystwo Biblijne z siedzibą w Warszawie) i… „Strażnica”. Dlaczego „Strażnica”? – Wtedy jeszcze nie wiedzieliśmy, jaką rolę w organizacji Świadków pełnią ich publikacje, i przez długi czas wydawało się nam, że stanowią wspaniałą pomoc w studium Pisma Świętego. Do czasu…

 

Tak więc odwiedzał nas „Daniel”. Nie znaliśmy jego prawdziwego imienia i nazwiska, wiedzieliśmy jedynie, że pochodził spod Częstochowy i w naszej okolicy był „pionierem”.2) W owym czasie społeczność Świadków nie była zalegalizowana  – stąd ta konspiracja. Ten, kto pamięta sytuację polityczną w okresie po śmierci Stalina, a przed rokiem 1956., wie na co narażała Świadków taka postawa…

Cotygodniowe studium wzbogacało naszą wiedzę religijną. Przede wszystkim zaś poznawaliśmy Biblię, wciąż zaskakiwani tym, jak wiele ma ona do powiedzenia o Bogu i człowieku, o naszym czasie i nadchodzących wydarzeniach. Czytaliśmy też „Strażnicę”, w której było wiele ciekawych artykułów. Pamiętam, że w tamtym pierwszym okresie mną najbardziej wstrząsnęła wizja zbliżającego się Armagedonu, w którym zginie cała ludzkość, a pozostaną jedynie wierni Bogu Świadkowie!

–  To my – mówili z niekłamanym entuzjazmem – będziemy potem, pod kierunkiem <niebiańskiego rządu>, oczyszczać i odnawiać Ziemię, aż stanie się znów rajską krainą szczęśliwości…

 

Dla nas jednak sprawą najważniejszą było porównywanie kolejnych nauk Kościoła rzymskokatolickiego z Biblią. Tym bardziej, że rodzice powoli zaczęli się dzielić zdobytą wiedzą z sąsiadami i rodziną, odkrywając przy okazji, jak nikła jest wiedza religijna, a zwłaszcza biblijna w społeczności od wieków przecież katolickiej, a także jak niechętny jest stosunek parafian do Pisma Świętego.

–  Nie potrafię zrozumieć – powiedziała któregoś dnia mama –  że ci sami ludzie, którzy z szacunkiem słuchają urywka Ewangelii odczytywanego przez kapłana na początku kazania i z nabożeństwem przypatrują się, gdy ten po przeczytaniu z czcią całuje stronicę Biblii, w rzeczywistości lekceważą Pismo Święte i jego naukę!

–  Bo wy macie jakieś swoje, sfałszowane Pismo – rzucił kiedyś sąsiad – a ksiądz czyta z prawdziwego Pisma Świętego!

Taka opinia rzeczywiście krążyła po wsi, podobnie jak opowieści o księżach, którzy zabraniali czytać „sekciarskie Biblie”, a niektórzy wręcz kazali wrzucać je do pieca! Faktycznie dowiedzieliśmy się o licznych przypadkach, gdy ludzie posłuchali tej rady! Na szczęście nasz choczeński ksiądz nigdy nie posunął się do czegoś takiego. Niektórzy w zaufaniu powiedzieli nam, że przeciwnie – w kilku rozmowach stanowczo podkreślał, że „Biblia jest jedna”! A gdy chodzi o naszego sąsiada, to gdy tato zaproponował mu, by przyszedł do nas i porównał treść Biblii, którą studiujemy z Biblią, która posiada kościelny Imprimatur (w tym celu „Daniel” pożyczył nam na krótko katolicki przekład całej Biblii) – nie wykazał zainteresowania.

–   Im chyba jednak wcale nie zależy na prawdzie – skomentował z goryczą tato.

–  Nie dziwcie się. To efekt wielowiekowej polityki Kościoła rzymskiego, który nigdy nie był zainteresowany tym, by ludzie czytali Pismo Święte; nieświadomych łatwiej bałamucić i wykorzystywać –  skomentował sytuację „Daniel”, któremu rodzice opowiedzieli o zdarzeniu. – Za to my wszyscy powinniśmy dziękować Jehowie Bogu, że nam otworzył oczy – dodał.

W trakcie tych ważnych rozmów, czasami dochodziło do sytuacji zabawnych.

Kiedyś, na początku, podczas drugiej lub trzeciej wizyty „Daniela” odwiedziła nas Kazia, prawie dorosła córka sąsiadów. Studium było już zakończone, „Daniel” właśnie spakował Biblię wraz ze „Strażnicami” do torby i zamierzał się pożegnać, lecz widząc gościa zatrzymał się jeszcze przez chwilę. Wywiązała się rozmowa, którą on po chwili delikatnie skierował na tematy religijne. Nie wiedząc, kim jest ten młody, przystojny i miły mężczyzna (który chyba się jej spodobał!), Kazia była swobodna, zaś w pewnej chwili na jego pytanie, czy miała już w rękach Pismo Święte, odpowiedziała spontanicznie:

–   A po co? Nie jestem <kociarzem>!

–   A kto to taki? – spytał „Daniel”.

–  Nie słyszał pan? to tacy zwodziciele, którzy chodzą i zawracają ludziom głowę – odrzekła Kazia.

–  A to historia – dostrzegliśmy, że „Daniel” z trudem zachowywał powagę. – Spotkała pani kiedyś któregoś z nich?

–   Na szczęście nie, i mam nadzieję, że nigdy nie spotkam – odpowiedziała.

–   A dlaczego nazywa ich pani <kociarzami>?

–   Tak ich wszyscy nazywają; oni podobno wierzą w koty…

–   To może ci, którzy na widok czarnego kota zawracają ze swej drogi, a na widok kominiarza chwytają się za guzik? – „Daniel” wyraźnie postanowił sobie z niej zakpić.

–   E, no nie… tak zachowuje się większość z nas, a przecież jesteśmy katolikami…  – Kazia nie wychwyciła ironii.

–   A wie pani, – powiedział „Daniel” – ja już spotkałem ludzi, o których pani mówi…

–   Napradę? I co? – ożywiła się Kazia.

–  Spotkałem i nieco bliżej ich poznałem. No i okazało się, że oni nie wierzą w koty, ale w Jedynego Boga – Jehowę. Dlatego nazywają się <Świadkami Jehowy>. To ludzie, którzy czytają Pismo Święte – to samo Pismo, które co niedzielę ksiądz czyta z ambony i na koniec całuje…To dzięki Pismu jesteśmy świadomymi i oddanymi Bogu chrześcijanami…

W miarę jak mówił, „Daniel” zapalał się coraz bardziej, a Kazia patrzyła na niego coraz szerzej otwartymi oczami!

–   Czy pan… czy pan… – spytała.

–   Tak, jestem jednym z nich! Jestem Świadkiem Jehowy, i jestem z tego dumny!

 

To dla Kazi była trudna chwila. Ogromnie zmieszana przeprosiła „Daniela” i zabierała się do wyjścia. On starał się pomniejszyć całą sprawę. Zaznaczył, że wcale nie poczuł się dotknięty, że to nie jej wina, iż ludzie rozgłaszają takie opinie, które ona tylko bezkrytycznie powtórzyła. Zaproponował, żeby przychodziła do nas, a wtedy dowie się więcej o Bogu i drodze zbawienia. Stwierdził, że byłoby mu miło, gdyby mógł ją znów zobaczyć… Odpowiedziała, że „może…” że „kiedyś…”  –  Ale to się nigdy nie stało.

 

–  O tym, że obrazy, posągi i relikwie oraz oddawaną im powszechnie cześć, Pismo Święte kwalifikuje jednoznacznie jako bałwochwalstwo, dowiedzieliśmy się już podczas pierwszego spotkania z panem Wądolnym. Ale któregoś dnia „Daniel” powiedział, że najświętszy z katolickich sakramentów – <sakrament ołtarza>, msza – to… największe znieważenie Ofiary Jezusa Chrystusa! Kiedy zaczął o tym mówić po raz pierwszy, to nieomal doprowadziło do zerwania studium! – Co?! Oni atakują najważniejszy z sakramentów, świętą, przebłagalną ofiarę ołtarza, która ma moc gładzenia grzechów i wyzwalania dusz z czyśćca…?! Tego już za wiele!

Ale on czytał o tym z Pisma Świętego; a wtedy zaufanie moich rodziców do Księgi było już dość mocno ugruntowane. Czekaliśmy w napięciu, czym „Daniel” uzasadni przedstawioną opinię… A on otwierał Biblię i zapoznawał nas z kolejnymi wypowiedziami na ten temat. Wynikało z nich jasno, że grzechy wierzących zgładziła jednorazowa Ofiara Jezusa Chrystusa, której ani nie można, ani nie ma potrzeby powtarzać, bo to, co stało się na Golgocie, jest wystarczające dla zbawienia wszystkich, którzy w to wierzą. Tak, jak o tym czytamy w Liście do Hebrajczyków 9,24-28:

„Albowiem Chrystus nie wszedł do świątnicy ręką uczynionej, któraby była wizerunkiem prawdziwej, ale do samego nieba, aby się teraz okazywał przed oblicznością Bożą za nami.

A nie iżby często ofiarował samego siebie, jako najwyższy kapłan wchodzi do świątnicy co rok z krwią cudzą;  (Bo inaczej musiałby  był częstokroć cierpieć od początku świata), lecz teraz przy skończeniu wieków raz objawiony jest ku zgładzeniu grzechu przez ofiarowanie samego siebie. A jako postanowiono ludziom, raz umrzeć, a potem będzie sąd,Tak i Chrystus, raz będąc ofiarowany na zgładzenie wielu grzechów, Drugi raz się bez grzechu okaże tym, którzy go oczekują ku zbawieniu.”(BG) 

 

–  Gdy Jezus Chrystus umarł, skończyło się znaczenie wszystkich ofiar, jakie z polecenia Bożego były składane we wspaniałej świątyni jerozolimskiej – tłumaczył nam „Daniel”. A znakiem tego było rozdarcie się świątynnej zasłony (Ew. wg Mateusza 27,50.51).  Odtąd ofiary i rytuały odprawiane przez wszelkich kapłanów, zarówno w tamtej świątyni, jak i jakichkolwiek innej, nie mają żadnego znaczenia dla zbawienia kogokolwiek; ważna jest jedynie Ofiara, którą Jezus Chrystus złożył na Golgocie:

„A wszelkić kapłan stoi na każdy dzień, służbę Bożą odprawując, a jednakież ofiary częstokroć ofiarując, które nigdy grzechów zgładzić nie mogą.

Lecz ten jedną ofiarę ofiarowawszy za grzechy, na wieki siedzi na prawicy Bożej. Na koniec oczekując, ażby położeni byli nieprzyjaciele jego podnóżkiem stóp jego. Albowiem jedną ofiarą doskonałymi uczynił na zawsze tych, którzy bywają poświęceni.

A świadczy nam to i sam Duch Święty; albowiem powiedziawszy pierwej: Toć jest przymierze moje, które postanowię z nimi po onych dniach, mówi Pan: Dam prawa moje do serca ich, a na myślach ich napiszę je. A grzechów ich i nieprawości ich nie wspomnę więcej. A gdzieć jest odpuszczenie ich, jużci więcej ofiary nie potrzeba za grzech” (BG).

–  Bo my jesteśmy tego niegodni – odpowiedział „Daniel”. A ap. Paweł w 1 Kor 11,27 ostrzega, że „ktoby jadł ten chleb, albo pił ten kielich niegodnie, będzie winien ciała i krwi Pańskiej”. To bardzo poważne ostrzeżenie!

 

Rozdział III