„Wysłuchany dla swej bogobojności”

„Za dni swego życia w ciele zanosił On z wielkim wołaniem i ze łzami modlitwy i błagania do tego, który go mógł wybawić od śmierci, i dla bogobojności został wysłuchany” (Hbr 5,7).

Wierny Swej obietnicy zbawienia, którą dał już w Edenie (1 Mjż 3,15), Bóg posłał na świat Swego jednorodzonego Syna, a gdy dopełnił się czas, wydał Go na śmierć, „aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny” (Jan 3,16).

Przyjęcie przez Niego ludzkiej natury – co Jezus podkreśla, nazywając Siebie konsekwentnie Synem Człowieczym (por. Mt 12,8; 16,13; 26,24) – było koniecznym warunkiem aby (jako Drugi Adam – por. 1 Kor 15,45.47) w ludzkim ciele zwyciężył grzech (Rz 8,3), a potem mógł je ofiarować za grzeszników.

Człowieczeństwo Jezusa niosło także z sobą potencjalne ryzyko – ryzyko popełnienia przez Niego w jakimś momencie grzechu! I konsekwentnie do tego – potencjalne ryzyko poniesienia śmierci. Śmierci Wiecznej!

Jest to aspekt, na który rzadko, zbyt rzadko zwraca się uwagę. A szkoda, bo fakt ten ma dalekosiężne konsekwencje teologiczne!

Ryzyko takie rzeczywiście istniało!

Wszak nasz Drugi Adam, choć posiadał czystą i bezgrzeszną naturę – dokładnie taką, jaką Pierwszy Adam posiadał przed upadkiem – podobnie jak on miał zostać wystawiony na ataki szatana. Więcej nawet, gdyż o ile nasz praojciec według ciała, zetknął się z szatanem w bezgrzesznej rzeczywistości Ogrodu w Eden, i został zaatakowany w jednej konkretnej sprawie, to Syn Człowieczy, Chrystus Jezus, przyszedł na świat, na którym szatan i grzech panoszyły się już od prawie czterech tysięcy lat! A do tego Drugi Adam przez wiele długich lat był wystawiony na różnorakie ataki diabelskie!

W tym miejscu chcę postawić zasadnicze pytanie:

Co by się stało,

gdyby Jezus Chrystus, jako Syn Człowieczy, dopuścił się jakiegokolwiek grzechu?

Odpowiedź jest zatrważająca: Gdyby Jezus Chrystus popełnił jakiekolwiek (podkreślam: jakiekolwiek!) przestępstwo, nie mielibyśmy Zbawcy!

Ale na tym nie koniec.

Bo gdyby Jezus Chrystus w czymkolwiek zgrzeszył, jako Syn Człowieczy byłby winien śmierci! Nie tej śmierci, którą poniósł dla naszego zbawienia jako „niewinny i niepokalany Baranek” (1 Ptr 1,19), ale zasłużonej śmierci wiecznej – takiej samej, jaka zagroziła wszystkim nam, którzy w wyniku przestępstwa Adamowego, rodzimy się z grzeszną naturą, i wielokrotnie grzechowi ulegamy (Rz 5,12)!

Jezus posiadał pełną świadomość tego zagrożenia.

Posiadał ją także Jego przeciwnik, szatan.

Analizując teksty biblijne związane z tą sprawą, zauważamy rozliczne zabiegi diabła, który za wszelką cenę chciał zawrócić Jezusa z Jego drogi i sprowadzić na drogę przestępstwa. Stosując różnorakie zabiegi – osobiście, a także wykorzystując ludzkie, powolne mu narzędzia – poprzez misternie knute intrygi, poprzez rozmyślne prowokacje, a wielokrotnie przez brutalne ataki, chciał sprawić, aby Syn Człowieczy w jakimś momencie, w wyniku nieuwagi lub nieostrożności popełnił jakiś błąd, by znękany napaściami, dopuścił się grzechu… Ewangelie zawierają wiele opisów takich szatańskich napaści.

Ileż hartu i wytrwałości potrzebował Jezus Chrystus!

Wiadomo, że materiały przeznaczone na wszelkie konstrukcje – drewno, stal, tworzywa, i wszystkie inne – muszą posiadać odpowiednie, potrzebne w określonej sytuacji właściwości. Muszą być odporne na zgniatanie, rozciąganie, łamanie, ścieranie, temperaturę, itp., itd.

A dodatkowo wszystkie one podlegają «zmęczeniu», i dlatego na przykład liny kolejek górskich czy liny podtrzymujące wysokie maszty, podobnie jak liny nośne wind w blokach gdzie mieszkamy, co pewien czas muszą być wymieniane…

Jest zdumiewającym faktem, że Jezus Chrystus, stojąc na miejscu naszego praojca Adama, żyjąc w naszym, przeżartym grzechem świecie, znosząc diabelskie pokuszenia, odpierając ataki Swych licznych nieprzyjaciół, ustawicznie osaczany przez wszechobecne zło – w okresie całego Swego życia nie popełnił żadnego grzechu!!!

Nie zgrzeszył niczym w okresie Swego dzieciństwa!
Nie upadł w Swej młodości!
Nie dopuścił się najmniejszej nieprawości również w okresie owych trzech i pół roku, gdy jako Nauczyciel i Zbawca stanął do walnej rozprawy z szatanem i jego sługami!
Nie zgrzeszył także wtedy, gdy rozpostarty na krzyżu, w męce umierał za niewdzięczny rodzaj ludzki!

A przecież w całym tym okresie szatan zmobilizował do walki z Nim cały swój spryt, podstęp i przebiegłość, a także całą swą brutalną siłę! Wykorzystując posłuszne sobie narzędzia ludzkie, szedł za Jezusem trop w trop, by przyłapać Go na jakimś słowie czy uczynku, by Go nieustannie prowokować, wystawiać na próby, nużyć i męczyć – licząc, że w jakimś momencie Syn Człowieczy nie wytrzyma tego naporu, że – zmęczony – nie będzie dość ostrożny, i w końcu dopuści się czynu niezgodnego z wolą Najwyższego!…

Stałość i wierność Jezusa Chrystusa niewątpliwie napawały szatana przerażeniem. Mijały dni, miesiące układały się w lata, a Syn Człowieczy trwał nieporuszony w Swej prawości, skutecznie zwalczając zło i przygotowując się do ostatecznej walki, która miała się rozegrać na Golgocie! Nie pomogły rozliczne diabelskie podstępy i pokusy. O Jego postawę, jak o skałę, rozbijały się przemyślne intrygi, a zuchwałe szyderstwa przyjmował w spokoju i z godnością. Doskonale posłuszny, z żelazną konsekwencją kroczył Swoją drogą – nauczał i wspierał ludzi w ich potrzebach. I niczym napięta i obciążona ogromnym balastem lina, przez wszystkie dnie i noce długich, przeżywanych tu na Ziemi lat, nękany, utrudzony ponad wszelką miarę, i zmęczony jak nikt z ludzi – trwał! I wytrwał aż do końca!!!

Jak to było możliwe?

Odpowiedzią są słowa cytowanego na wstępie tekstu: „Za dni swego życia w ciele zanosił On z wielkim wołaniem i ze łzami, modlitwy i błagania do tego, który go mógł wybawić od śmierci, i dla bogobojności został wysłuchany”!

Syn Człowieczy wiedział, że jedynie wtedy, gdy Najwyższy obdarzy Go mądrością i umiejętnością, radą i mocą, gdy On, Jezus, będzie trwał w nieprzerwanej łączności z Ojcem – oprze się pokusom, zwycięży słabość, i pokona grzech w ciele! Wiedział, czym jest i jaką moc posiada modlitwa, i jak wielki ma wpływ na duchową postawę i codzienne życie człowieka!

On nie tylko o tym wiedział, ale On zgodnie z tą wiedzą postępował!

W Ewangeliach na wielu miejscach czytamy, że po wyczerpującym dniu, zanim położył się na spoczynek, odchodził na ustronne miejsce aby się modlić (por. Mt 14,22.23); że wcześnie rano, zanim rozpoczął kolejny dzień służby, udawał się na modlitwę (por. Mk 1,35); że niejedną noc „spędził na modlitwie do Boga” (por. Łk 6,12):

To tam prosił Ojca o mądrość, umiejętność i siłę!
To wtedy, czując ciężar odpowiedzialności za nasze zbawienie, wołał w modlitwie o moc Ducha Świętego!
To tam, świadomy zagrożenia ze strony diabła i inspirowanych przez niego ludzi, znękany psychicznie i fizycznie zmęczony, z wielkim wołaniem i ze łzami, zanosił przed tron Ojca Swoje modlitwy, prośby i błagania, aby Go ocalił przed słabością i grzechem, a w konsekwencji przed śmiercią!

I to właśnie ten stały, nieprzerwany kontakt z Ojcem, który utrzymywał poprzez modlitwę, a także żelazna samodyscyplina i konsekwencja z jakimi postępował, sprawiły, że potrafił mądrze, owocnie i zwycięsko przeżywać każdy nowy dzień! Że dzień po dniu niweczył kolejne pokusy i podstępy diabelskie, uchodził ludzkiej złości i przewrotności, że zwycięsko wychodził z wszelkich zasadzek, jakie zastawiano na Niego niemal codziennie!

Był czas, kiedy nie rozumiałem całej głębi wersetu z Listu do Hebrajczyków 5,7.

Byłem przeświadczony, że słowa te mówią jedynie o Getsemane, i opisują błagalną modlitwę, jaką Jezus Chrystus zaniósł do Ojca tuż przed pojmaniem, gdy prosił Go o „oddalenie kielicha” męki (Łk 22,39-46).

Ale w jakiejś chwili dotarło do mnie nagle, że tekst ten nie mówi o jednym momencie, ani o jednej modlitwie. Przeciwnie, mówi o tym, co Syn Człowieczy czynił „za dni swego życia w ciele”; wskazując na wiele Jego modlitw i błagań, zanoszonych przed tron Ojca w okresie wielu lat Jego ziemskiego życia!
Ponadto modlitwy i błagania Jezusa o „wybawienie od śmierci”, o których mówi tekst Hbr 5,7 – zostały wysłuchane („i dla bogobojności został wysłuchany”)!

Ojciec wysłuchał Jego błagania, i ocalił Go od śmierci!

A przecież modlitwa w Getsemane, zawierała przede wszystkim: najpierw prośbę o zachowanie od ofiarniczej śmierci, a następnie zgodę Syna Człowieczego na cierpienia i śmierć za grzeszników (por. Mt 26,42), którą też wkrótce, zgodnie z zamierzeniem ojcowskim poniósł na Golgocie – „…przecież dlatego przyszedłem na tę godzinę” (Jan 12,27)!

Dokonując tego ważnego rozróżnienia, chcę zarazem wyrazić przekonanie, że także szczególna modlitwa Getsemane, w pewien określony sposób wpisuje się w tekst Hbr 5,7. Bo przecież nie ograniczyła się ona jedynie do prośby o „oddalenie kielicha”, a potem zgody: „niech się stanie wola Twoja” (Mt 26,42).

Była w niej także prośba – jak w wielu Jego wcześniejszych modlitwach i błaganiach – o Boże posilenie, które i w tamtym momencie zostało Mu zesłane: „A ukazał mu się anioł z nieba, umacniający go” (Łk 22,43)!

W odpowiedzi na Swą prośbę, Syn Człowieczy, Jezus, został posilony, aby także w tych ostatnich, dramatycznych chwilach, ustrzegł się potknięcia i upadku! Bóg napełnił Go Swym Świętym Duchem, aby wytrwał aż do końca, i aby ponosząc zastępczą śmierć za grzeszników, jako zwycięzca nad grzechem i szatanem – ocalił Swoje życie!

A właśnie te ostatnie godziny, przynosząc Mu największą mękę, były dla Niego największą próbą:

To w tych godzinach szatan zebrał całe piekło i wysłał do walki wszystkich ludzi, jakichkolwiek udało mu się użyć w swej sprawie!
To właśnie wtedy uczniowie zostawili Go samego, choć prosił ich o wsparcie modlitwą!
To wtedy jeden z Dwunastu obłudnym pocałunkiem przypieczętował swą zdradę!
To wtedy jeden z najbliższych Mu uczniów, trzykrotnie, lękając się śmierci, publicznie się Go zaparł!
To wtedy zaprowadzono go przed sąd obłudników, usiłując skazać Go na podstawie fałszywych oskarżeń!
To wtedy zaprowadzono Go przed oblicze bluźniercy i grzesznika Heroda, który dramat Jego śmierci chciał wykorzystać dla własnej zabawy!
To wtedy motłoch, podjudzony przez starszyznę żydowską, nie pamiętając już o Jego życzliwości i wielokrotnie okazywanej im pomocy, w słowach pełnych nienawiści domagał się Jego ukrzyżowania!

Do cierpień duchowych i psychicznej udręki, wkrótce dodano fizyczne katusze:

Jego ramiona i plecy w torturze straszliwego biczowania (flagellacja!), zamieniły się w krwawą miazgę!
Potem włożono Mu na nie ciężką i szorstką belkę krzyża, i poprowadzono wśród drwiących słów i bezlitosnych szyderstw na miejsce kaźni!
Na Golgocie przybito do krzyża Jego ręce i nogi, i zawieszono Go w upalnym słońcu między niebem a ziemią!

A oprawcom jakby i tego było mało.

Chodzili więc wokół krzyża szydząc i naigrawając się z Niego: „Innych ratował, niechże ratuje i samego siebie, jeżeli jest Chrystusem Bożym, tym wybranym! Szydzili z niego także i żołnierze, podchodząc doń i podając mu ocet.” (Łk 23,35.36); „A ci, którzy przechodzili mimo, bluźnili mu, kiwali głowami swymi. I mówili: Ty, który rozwalasz świątynię i w trzy dni ją odbudowujesz, ratuj siebie samego; jeśli jesteś Synem Bożym, zstąp z krzyża!” (Mt 27,39.40).

A Jezusa czekało jeszcze jedno przeżycie, którego nigdy wcześniej nie zaznał. Było nim opuszczenie przez Ojca, które wyrwało z Jego piersi dramatyczne wołanie:

„Eli, Eli, lamma sabachtani!” („Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił!”).

Stało się to w tej strasznej chwili, gdy na Niego zostały złożone grzechy nas wszystkich (Iz 53,6; 1 Ptr 2,24), aby „zakosztował śmierci za każdego” (Hbr 2,9).

Umierając w naszym zastępstwie, Jezus zakosztował także udręki samotności i opuszczenia, co – jak się wydaje – było częścią Jego Ofiary. Bo karą za nasze grzechy miało być nieuchronne oddzielenie od Boga. I chyba dlatego, ponosząc nasz wyrok, Jezus musiał doznać owego zatrważającego poczucia opuszczenia, którego kiedyś doznają potępieni, a które nam – dzięki Niemu! – zostało oszczędzone!

Jakże straszna była dla Niego ta chwila!

On, który był u Ojca, zanim świat został stworzony; On, który w Swej ziemskiej misji każdego dnia i każdej chwili trwał z Nim w nieprzerwanej łączności i bliskości, teraz – gdy Pan „za nas grzechem Go uczynił” (2 Kor 5,21) – na krótką chwilę musiał zostać sam!… Zupełnie sam!!!

Było to jednak ostatnie bolesne doznanie, które poruszyło całym jestestwem Zbawiciela! Po czym do Jego serca powrócił pokój, poczucie głębokiej więzi z Ojcem, i niezachwiana pewność przyjęcia. Dwaj z ewangelistów odnotowali ostatnie dwa zdania, jakie wyszły z Jego ust:

Łukasz: „Ojcze, w ręce twoje polecam ducha mego!” (23,46);
Jan: „A gdy Jezus skosztował octu, rzekł: Wykonało się! i skłoniwszy głowę, oddał ducha.” (19,30).

„Wykonało się!!!”.

Ileż w tych dwóch słowach żywej, pulsującej treści!

To nie tylko proste stwierdzenie, że oto doszedł do zamierzonego kresu. To nie tylko poświadczenie faktu, że wypełnił Swoją misję…

To głos umierającego Syna Bożego, który trzydzieści trzy lata przeżył na Ziemi jako Syn Człowieczy!
To przejmujący głos Istoty udręczonej i doświadczonej ponad wszelką miarę!
Przejmujące westchnienie ulgi kogoś, kto zrzuca z ramion ciężar, jaki doniósł do wyznaczonego punktu.
Głos Istoty, która świadoma zwycięstwa, ogłasza to zwycięstwo ostatnim wysiłkiem, ostatnim tchnieniem ust!
To zwiastowanie: Niosłem!… Doniosłem!… Umieram!
Zwiastowanie tak przejmujące, że na jego głos „zasłona świątyni rozdarła się na dwoje, od góry do dołu, i ziemia się trzęsła, i skały popękały” (Mt 27,51)!